چند نکته پیرامون برداشت از صندوق توسعه ملی - لیسون

به گزارش گروه رسانه های خبرنگاران، غلامرضا صادقیان طی یادداشتی در روزنامه جوان نوشت : رئیس جمهور و معاون اول دیروز و امروز از رهبرانقلاب بابت اجازه برداشت از صندوق توسعه ملی برای مقابله با کرونا تشکر کردند.

برداشت از صندوق امری طبیعی و قانونی است که چگونگی و چرایی آن را هم قانون مجلس معین نموده است، اما فرایند درخواست از رهبری و تشکر ها معمولاً نوعی سیاسی کاری و تا حدودی غیرطبیعی و غیرمنصفانه است!

تصور کنید رئیس جمهور به رهبری نامه بنویسد که دولت می خواهد برای زلزله زدگان یا سیل زدگان مظلوم یا برای مقابله با کرونا و یاری به مردم عزیز یک میلیارد یورو از صندوق توسعه ملی بردارد، آیا اجازه می دهید؟

خب، پاسخ رهبری چه می تواند باشد؟ آیا رهبری می تواند پاسخ دهد: نه! من اجازه نمی دهم که برای مردم مظلوم و عزیز سیل زده یا برای بیماران کرونا و آسیب دیدگان مالی از این ویروس منحوس پول از صندوق بردارید!

یعنی به نظر می رسد همیشه این فرایند اجازه دریافت و اجازه دادن، نتیجه اش معلوم است، زیرا هیچ وقت پیش نمی آید که دولتی نامه بنویسد که ما می خواهیم یک تفرجگاهی برای کابینه در سواحل دریا بسازیم، آیا اجازه می دهید یا نه! که در آن صورت بگوییم رهبری و مردم در این ماجرا مقابل هم نیستند و همسو هستند و بنابراین مخالفت می گردد.

حتی هیچ وقت پیش نیامده که دولتی نامه بنویسد که ما می خواهیم یک صنعت زیربنایی را با یک میلیارد دلار راه بیندازیم که افقش برای آینده بسیار روشن است و ده ها برابر آن را به صندوق بازمی گرداند که در آن صورت هم بگوییم معلوم است که رهبری موافقت می نماید.

رهبر انقلاب خود چندی پیش در این باره قضیه را روشن کردند: این صندوق توسعه ملی که شما ملاحظه می کنید، اصلاً برای این به وجود آمد. [کاهش وابستگی به نفت]معنای صندوق توسعه ملی این است که هر سالی چند درصد از درآمد نفت را ما از اختیار دستگاه های مصرف نماینده خارج کنیم، بگذاریم در یک صندوقی؛ البته آن صندوق هم دست دولت است، منتها مصرف آن صندوق، دیگر مصرف در امور جاری نیست؛ [قرار بود]همین طور دائم، به تدریج زیاد بگردد که سال جاری اگر قرار بود به همان ترتیب قانونی پیش برود، بایستی حدود 35 درصد از درآمد نفت می رفت داخل صندوق توسعه، منتها دولتی ها در همه دوره ها -نه فقط دولت کنونی- سرِ قضایای مختلف می آیند اصرار می نمایند که [برداشت نمایند]؛ قانونی هم نیست؛ چون قانونی نیست، به بنده مراجعه می نمایند؛ اگر قانونی بود که بر می داشتند؛ چون قانونی نیست برای اینکه یک جوری درست بگردد، به بنده مراجعه می نمایند و اصرار، التماس که این مشکل است و شما اجازه بدهید ما مثلاً فلان مقدار از صندوق توسعه برداریم. متأسفانه صندوق توسعه کم اثر شده، کم خاصیت شده. بنده هم گفته ام وقتی شخص رئیس جمهور به من بنویسد که این ضرورت است، اضطراری است، من قبول می کنم، من موافقت می کنم که این کار انجام بگیرد. البته صندوق دست خود دولت است؛ رئیسش را هم دولتی ها می گذارند؛ اداره اش هم دست آن ها است، دست ما نیست، منتها اجازه برداشت در این شکلِ غیرقانونی را حقیر بایستی متحمل بشوم و اجازه اش را بنده باید بدهم؛ بنابراین مشکل فقط این است. ما بایستی یک راستای را که این راستا، راستا جدیدی است، راستا نویی است، انتخاب کنیم و در این راستا با جدیت حرکت بکنیم؛ راستا فراوری داخلی.

به این ترتیب وقتی چاره ای نباشد و پای جان و معیشت مردم در میان باشد، تکلیف این اجازه دریافت و اجازه دادن روشن است، اما نکته ای که در این میان معمولاً مخفی می گردد، آن است که آیا واقعاً چاره دیگری نبود؟! پول که باشد، خیلی ها مدیر هستند. خود این دولت دوازدهم بار ها دولت سابق را محکوم نموده که مدیریت و تدبیر نداشته و فقط نفت 140 دلاری در کف داشته است. خب اگر شما هم الان با برداشت از ذخایر همان نفت 140 دلاری می خواهید حکومت کنید، چه فرقی دارید با او؟!

اگر در بین همه راه ها برداشت از صندوق توسعه را برمی گزینید، برای آنکه سهل الوصول تر و نقد است، یعنی انجام کار راحت به جای هر کوشش سخت دیگر.

جناب آقای رئیس جمهور! شما کشور را خوب اداره نکردید. صندوق ذخیره برای ساده سازی امور نیست. برای اینکه شما اجازه بگیرید و سپس لشکر مواجب بگیر غرب با این اجازه شما علیه نظام فضاسازی نمایند نیست. شما با نشان دادن فضای مصالحه جویانه به غرب که اساساً صلحی با ما ندارد، غرب را به پیشروی در تحریم ها و تهدید ها تشویق کردید. حالا کاسه چه کنم به دست گرفته اید؟ هیچ گاه عذرخواهی شما را از رهبری بابت فریبی که از غرب خوردید، ندیدیم که حالا تشکر خالصانه شما را باور کنیم! شش سال پس از هشدار های رهبری درباره اینکه امریکا و اروپا قابل اعتماد نیستند، اعتراف کردید که دیگر فریب غرب را نمی خوریم، اما یک نامه هم به رهبری ننوشتید که رهبر انقلاب سلام! ما رسیدیم به همان نقطه ای که شما می گفتید، ما فریب غرب را خوردیم، لطفاً معذرت ما را بپذیرید!

نه تن ها این را نگفتید که در مغالطه هایی آشکار انتقاد های مخالفان خود را ساده سازی می کردید و سپس به این نقد های ساده سازی شده به گمان خودتان پاسخ محکم می دادید. شما و تئوریسین های حامی گفتید و نوشتید که غرب برای آن زیر معاهده خود با ما زد که می دانست اینجا دولت هیچ کاره است و باید دولت اختیار بیشتری داشته باشد. اما از خود نپرسیدید که آن همه رفت وآمد با غرب و امضای معاهده چرا با شمایی که هیچ کاره بودید امضا شد؟! و هنوز جوهر نوشته های شما خشک نشده بود که امریکایی ها گفتند دولت فعلی ایران و حکومت آن سروته یک کرباسند و شما بازهم نفهمیدید که غرب شما را برای خودتان نمی خواهد و اگر همه آنچه را که تمنا دارد، برآورده نکنید، با شما آن می نماید که با هیچ دشمنی ننموده بود.

امروز که می رویم وارد دنیای پساکرونا شویم، امید است که پس از برخاستن از دوران نقاهت این تب و لرز سیاسی و مالی، حال شما دگرگون شده باشد!

بازگشت به صفحه رسانه ها