8 توصیه برای کاهش استرس بچه ها
به گزارش لیسون، بیش از 20 درصد بچه ها با استرس دست و پنجه نرم می کنند، اما والدین با رعایت چند نکته می توانند این موضوع را به خوبی مدیریت کنند.
به گزارش، شاید باورش برای بعضی از والدین سخت باشد، اما باید پذیرفت که بچه ها بر خلاف تصور رایج پدر و مادرها، استرس را تجربه می کنند. بیشتر والدین، دنیای کودک را دنیایی پر از شور و نشاط و بدون هرگونه استرس و نگرانی می دانند و از آن جا که خودشان از فرزندان شان محافظت و مراقبت و نیازهایشان را تامین می کنند، خیلی به عوامل استرس زا توجهی ندارند. بعضی از آن ها باورشان نمی شود بچه ها هم با مسئله ای به نام استرس درگیربشوند، اما روان شناسان حوزه کودک نظر دیگری دارند. طبق آخرین تحقیقات، بیشتر از 20 درصد بچه ها چهار سال به بالا با این مشکل دست و پنجه نرم می کنند و بی توجهی والدین، باعث حل نشدن این مشکل روانی شان می شود که آینده کودک را با خطراتی روبه رو می کند. در ادامه مبحث، چند نکته درباره علایم و توصیه هایی برای کاهش استرس بچه ها مطرح می شود.
استرس در بچه ها کم سن و سال می تواند به صورت مکیدن شست، ناخن جویدن، انگشت در بینی کردن، شب ادراری و... باشد، اما در بچه ها بزرگ تر می تواند به شکل پرخاشگری، بدزبانی، اذیت کردن دیگران، کابوس دیدن، دروغ گفتن، بی نظمی، نداشتن اعتماد به دیگران و... خود را نشان دهد. با توجه به اهمیت این موضوع، این سوال پیش می آید که چگونه می توان به کاهش اضطراب و استرس کودک کمک کرد؟
وقتی می ترسیم از روبروه با عوامل ترس خود اجتناب می کنیم، در صورتی که اجتناب از این شرایط، استرس انسان را افزایش می دهد. در عوض اگر کودک در روبروه با ترس خود قرار گیرد، یاد خواهد گرفت در طول زمان به طور طبیعی استرس خود را کاهش دهد. بدن نمی تواند برای مدت زمان بسیار طولانی مضطرب بماند، بنابراین سیستمی برای کاهش استرس در این شرایط وجود دارد که بدن را آرام می کند.
یکی دیگر از عوامل استرسی شدن بچه ها، دید منفی آن ها به زندگی است. اگر شما مثبت نگر باشید، فرزند شما هم چنین خواهد شد. به او بگویید باید در انتظار اتفاق های مثبت زندگی باشد تا با خیال آسوده تری به رشد استعدادهایش بپردازد. به قول معروف، جلوی بچه ها به صورت همیشگی فال بد نزنید که تو نمی توانی و نمی شود و ....
بسکمک از ما فکر می کنیم لازم است فرزندان ما در زمینه های ورزشی، مدرسه و عملکرد های مختلف همواره پیروز باشند، اما گاهی اوقات فراموش می کنیم بچه ها باید کودکی کنند. عملکرد فرد در مدرسه را نمرات تعیین می کنند نه لذت بردن از یادگیری. مهم است که فرزندتان را به تلاش بیشتر تشویق کنید، اما به همان اندازه مهم است که اشتباهات و نواقص وی را بپذیرید و درک کنید. کودک تان باید بداند هر انسانی در بعضی حوزه ها ضعیف است. استرس در بچه های که احساس می کنند باید در همه حوزه ها بهترین باشند، خسته کننده و ناامید کننده است.
بچه ها به والدین خود نگاه می کنند تا بدانند چه واکنشی در هر موقعیتی باید داشته باشند. همه ما تا به حال با این صحنه روبرو شده ایم که کودکی در حال دویدن زمین می خورد. اولین حرکت او این است که به والدینش نگاه کند و اگر آن ها را نگران ببیند، گریه می کند به این دلیل که کودک ناخودآگاه برای نحوه برخورد در هر موقعیتی، از والدین راهنمایی می گیرد. بچه ها در تمام سنین پیرو احساسات والدین خود هستند. اگر شما مضطرب هستید، فرزند شما مضطرب می شود؛ بنابراین وقتی می خواهید اضطراب کودک خود را کاهش دهید، باید اضطراب خود را مدیریت کنید.
اگر فرزندتان به شما می گوید که نگرانی یا ترسی دارد، نگویید: نه تو نباید بترسی یا تو مسئله ای نداری که بترسی. این به فرزند شما کمک نمی کند. در عوض، این احتمال وجود دارد فرزند شما به این باور برسد که شما اصلا به او اهمیت نمی دهید یا او را درک نمی کنید. به جای این جملات، تجربیات فرزندتان را با گفتن این که به نظر می آید ترسیده باشی، چه چیزی تو را نگران کرده؟ درک کنید و سپس بحث و گفتگو درباره احساسات و ترس فرزندتان را ادامه دهید.
بچه ها تحت شرایط تنش زا ممکن است در افکار منفی و انتقاد از خود گم شوند یعنی بر نیمه خالی لیوان و نگرانی درباره وقایع آینده تمرکز کنند. هرچه بیشتر بتوانید بر ویژگی های مثبت فرزندتان و نقاط قوت وی تاکید کنید، بیشتر آن را به فرزندتان یادآوری می کنید که با تلاش به خواسته هایش در آینده خواهد رسید. تعریف و تمجید از کودک اگر واقع بینانه و بر اساس نقاط قوتش باشد، تاثیر زیادی در افزایش اعتماد به نفس و کاهش استرس او خواهد داشت.
بچه ها به آرامش نیاز دارند. متأسفانه گاهی اوقات حتی فعالیت های سرگرم کننده مانند ورزش، بیش از آن که سرگرم کننده باشد، بر پیروز یا پیروز نشدن در آن تاکید می شود و والدین از فرزند خود می خواهند برای کسب پیروزیت در آن تلاش کند. شما باید در طول هفته فعالیت هایی را که برای فرزند شما فقط جنبه سرگرمی دارد، تدارک ببینید. این ممکن است شامل برنامه ریزی روزانه برای کودک شما باشد که با اسباب بازی یا بدون آن بازی کند، یک ورزش (بدون آن که رقابتی باشد) انجام دهد یا نقاشی کند.
هر زمان که کار درستی انجام می دهد، وی را با ستایش، در آغوش دریافت یا حتی هدیه دادن چیز های کوچک مانند یک برچسب یا برخورد محبت آمیز پاداش دهید. این روش، دادن رشوه نیست بلکه انگیزه ای برای فرزندتان است تا خود را در موقعیت های مختلف قرار دهد و بیشتر به فکرانجام کار های درست باشد. اگر رفتار های توام با پاداش داشته باشید، فرزند شما فعال تر خواهد شد.
منبع: خراسان
منبع: باشگاه خبرنگاران جوان