دعوای بزرگ فوتبال ایران؛ چه کسی بازیکن بخرد؟ - لیسون

آرمن ساروخانیان ، داستان کشمکش اخیر استراماچونی و استقلال را دیگر همه می دانید. میلیچ که قرار بود برای تست پزشکی و امضای قرارداد به تهران بیاید در فرودگاه دیپورت شد، استراماچونی بلافاصله تهدید به استعفا کرد و باشگاه در یک کنفرانس ویدئویی با مدیر برنامه های مربی ایتالیایی وعده داد که خواسته های او را برآورده می نماید.

جیانلوکا دی مارتزیو، خبرنگار مشهور ایتالیایی که احتمال استعفای استراماچونی را رسانه ای کرد و ظاهراً رابطه نزدیکی با این مربی دارد، مهم ترین خواسته او را عقد قرارداد با چهار بازیکن خارجی مدنظرش خاطرنشان کرد. شیخ دیاباته یکی از آنها بود و این مربی به دنبال سه بازیکن دیگر است تا تیمش را تقویت کند.

مهاجم اهل اقتصادی قرار است حفره خط حمله استقلال که بعد از رفتن تیام به وجود آمده را پر کند. سایر بازیکنان استراماچونی هم در پست هایی مثل مدافع چپ و مهاجم دوم یا هافبک نفوذی هستند که استقلال در آنها ضعف دارد.

استراماچونی که با وسواس زیادی استقلال را انتخاب کرد، نمی خواهد در این تیم ناکام گردد و می خواهد با دست پر وارد لیگ گردد. با این حال نمی توان از این سؤال به سادگی عبور کرد که چرا این مربی اصرار دارد بازیکنان به وسیله مدیر برنامه ای که خودش می شناسد به استقلال بیایند؟

پیش داوری درباره استراماچونی نمی تواند دقیق و منصفانه باشد، ولی اگر مدیران استقلال کارنامه او در اسپارتاپراگ که تیم گرانی بسته بود و در نهایت نتیجه نگرفت را مرور نمایند، به این نتیجه می رسند که بهتر است در خرید بازیکنان خارجی دقت بیشتری داشته باشند.

این ماجرا فصل گذشته هم در استقلال وجود داشت. شفر در نیم فصل اول گرو و نویمایر را آورد که کیفیت خوبی نداشتند. در نیم فصل دوم باشگاه این اختیار را از مربی آلمانی گرفت و منشا، پاتوسی و ایسما به تیم اضافه شدند. خطیر مدعی بود که آنها بازیکنان بهتری هستند، ولی به جز پاتوسی دو نفر دیگر نتوانستند یاری زیادی برای تیم باشند.

پرسپولیس هم فصل گذشته ماجرای مشابهی داشت. برانکو هموطنش بودیمیر را به خط حمله اضافه نمود، ولی با وجود اعتماد زیادی که طرفداران به این مربی کروات داشتند، نتوانستند نارضایتی شان را از عملکرد این مهاجم پنهان نمایند.

پرسپولیس در فصل جدید هم به دنبال مهاجم خارجی است و این دلیل شکافی است که بین باشگاه و کالدرون به وجود آمده. مربی آرژانتینی روی چند مهاجم خاص اسم گذاشته و باشگاه گزینه های دیگری را مد نظر دارد. نتیجه این اختلاف نظر این است که پرسپولیس هنوز نتوانسته به نام واحدی برسد.

در نگاه خوشبینانه این اختلاف نظر در باشگاه های مختلف نتیجه تعدد سلایق است و هر کدام از طرفین ماجرا باور دارد که گزینه مورد نظرش می تواند برای تیم مفیدتر باشد. اگر منشأ اختلاف را تنها تفاوت سلیقه بدانیم، به این سؤال می رسیم که تقسیم وظایف به درستی صورت نگرفته و در بحث بازیکن یک نفر باید به عنوان تصمیم گیرنده نهایی انتخاب گردد. ولی اگر کمی شکاکانه به ماجرا نگاه کنیم، نمی توانیم از منافع شخصی که ممکن است در این انتخاب ها وجود داشته باشد، به آسانی بگذریم.

ارقامی که برای خرید بازیکن یا مربی خارجی رد و بدل می گردد، مهم ترین بخش بودجه باشگاه هاست و کسانی که در این قسمت اختیار عمل داشته باشند، ممکن است با پیشنهادات وسوسه انگیزی روبه رو شوند.

این سوءظن درباره جذب بازیکنان داخلی هم وجود دارد. اگر از استقلال و پرسپولیس بگذریم، به تیم های میانه جدول می رسیم که توجه رسانه ای کمتری دارند، ولی جابجایی شان گاهی در فضای غبارآلودی پیش می رود. باید به این نکته اشاره نمود که عملکرد ضعیف یک بازیکن، خارجی یا داخلی به معنی سفارشی بودن او نیست، ولی وقتی تعداد بازیکنان ناکام در یک تیم یا کل لیگ زیاد می گردد، نمی توان دلیل ناکامی را در مسائل فنی خلاصه کرد.

تنش بر سر خرید بازیکن جدید تنها به لیگ برتر خلاصه نمی گردد. یکی از مربیان لیگ یک چند روز پیش از فشارهای مختلفی می گفت که از بیرون تیم برای خرید بازیکن به او وارد می گردد و فضای کار را سخت نموده است. پس اغراق نیست اگر بگوییم بزرگترین دعوای حال حاضر فوتبال ایران بر سر این است که چه کسی بازیکن بخرد؟